W zawodzie pracuję od 30 lat. Zajmuję się terapią osób dorosłych, dzieci, młodzieży i ich rodzin. Pracuję z osobami z depresją, zaburzeniami lękowymi, psychosomatycznymi (w tym moczeniem nocnym u dzieci), z parami i rodzinami w kryzysie oraz z osobami po zdarzeniach traumatycznych – indywidualnych oraz o charakterze masowym (klęski żywiołowe).

Lata pracy potwierdzają, że zmiana, choć czasem bardzo trudna i wydająca się niemożliwą, jest realna do osiągnięcia.

Niejednokrotnie obserwuję proces, w którym skonfliktowane strony rozwiązują spory na drodze mediacji, z poszanowaniem własnych potrzeb, granic i respektując potrzeby i granice drugiej osoby. Mediacja jest bezpiecznym emocjonalnie sposobem na konstruktywne rozwiązanie konfliktu. Jest jednak jeden, ważny warunek – strony konfliktu muszą chcieć rozwiązać problem, a nie wskazać winnego. Od tego ostatniego są sądy.

Na drodze samorozwoju doświadczyłam pracy i szkoleń z zakresu choreoterapii, tańczyłam tańce w kręgu. Odkrywałam, jak dużo energii i radości tkwi w nas samych, jak dużo przygasłego uśmiechu… Trzeba tylko chcieć dotrzeć do tych pokładów naszej wewnętrznej siły. Dotrzeć, rozpoznać i wykorzystać je w życiu, by polepszać jego jakość.

Jestem autorką programu „Szkoła Mądrych Rodziców” kierowanego do rodziców dzieci do lat 6, których wiele edycji się zakończyło.  Pomysł ten zrodził się wiele lat temu, kiedy urodziło się moje pierwsze dziecko, a ja stanęłam w obliczu własnego macierzyństwa. Głęboko wierzę w sprawczą moc miłości rodzicielskiej, ale też, pracując na co dzień w obszarze trudności, problemów, wiem, że potrzebne są również matczyna i ojcowska mądrość..

Jestem współautorką programu zajęć socjoterapeutycznych „Podaj dłoń” dla uczniów klas IV-VI szkół podstawowych, adresowanych do dzieci, które mają trudność w nawiązywaniu i utrzymywaniu dobrych relacji z rówieśnikami.

Współtworzyłam i współprowadziłam grupy wsparcia dla młodzieży.

Prywatnie jestem szczęśliwą żoną i mamą. Mam przyjaciół i psa. Prowadzę aktywne życie, uprawiam sport, chodzę po górach, jeżdżę na rowerze. Czasem zakładam kilkunastokilogramowy plecak i wyruszam w świat, na kolejne kontynenty, by poznawać ich piękne zakątki, zmęczyć się, zaznać głodu, pragnienia, zimna, prostoty życia w namiocie, czasem niebezpieczeństwa i wciąż potwierdzać własne przekonanie, że niezależnie od miejsca zamieszkania, sytuacji finansowej, religii, zwyczajów, ludzie są do siebie podobni i zdecydowana większość jest przyjazna, uśmiechnięta, chętna do pomocy i utrzymywania znajomości, czasami przeradzających się w przyjaźnie.

Wiem też, że warto mieć plany i marzenia, bo one dają siłę i energię, nie pozwalają zastygnąć w bezruchu, otwierają na ludzi, na świat i pozwalają wyraźnie patrzeć, czuć, myśleć i dokonywać świadomych, nieraz odważnych wyborów. No i trzeba otaczać się młodymi – bo są odważni, pomysłowi, z fantazją, otwarci na świat, na nowości.